In Quibus Doctissimi Illi Veteres Inesse Quiddam

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Frater et T. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Duo Reges: constructio interrete. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Qualem igitur hominem natura inchoavit? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. At multis malis affectus.

Quo modo igitur evenit, ut hominis natura sola esset, quae hominem relinqueret?

Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Summus dolor plures dies manere non potest? Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Avaritiamne minuis?

Quid adiuvas? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quae contraria sunt his, malane? Ut aliquid scire se gaudeant? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sullae consulatum?

Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Erit enim mecum, si tecum erit. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Urgent tamen et nihil remittunt. Ille incendat? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Non igitur bene. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Inde igitur, inquit, ordiendum est. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nulla erit controversia.

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Erit enim mecum, si tecum erit. Ut aliquid scire se gaudeant? Ad eos igitur converte te, quaeso. Et quidem, inquit, vehementer errat;

A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Nulla erit controversia. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. At hoc in eo M. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Non igitur bene.

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.

Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat.

Quid censes in Latino fore? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. An nisi populari fama? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

[redacted]tilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Quae ista amicitia est? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

A quibus propter discendi cupiditatem esse peragratas.

Quid ergo? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Sed tamen intellego quid velit. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Restinguet citius, si ardentem acceperit. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.

↑ Back to top